ในป่าฝน การค้นหาทางวิทยาศาสตร์เพื่อค้นหาข้อพิสูจน์เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของยักษ์ใหญ่จากยุคก่อนประวัติศาสตร์กำลังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องพวกเขามีความเชื่อว่า ยังมีสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่อยู่จริง ซึ่งมีเหลืออยู่น้อยมาก และยังไม่เป็นที่รู้จักในทางวิทยาศาสตร์สัตว์ป่าที่มีผิวหนังประดุจชุดเกราะ ที่นักวิทยาศาสตร์เคยได้ยินเสียงร้องอันโหยหวนน่าขนลุกของมันลึกเข้าไปกลางป่าฝนในบราซิล
ทายาทกลุ่มสุดท้ายของชนเผ่าพื้นเมืองกลุ่มหนึ่งอาศัยอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวอสุรกายที่พวกเขาเรียกว่า“มาปินกัวรี่ (Mapinguari)” นิทานข้างกองไฟของพวกเขาเหล่านี้กล่าวถึงสัตว์ในตำนานหรือว่าจะเป็นสัตว์ที่รอดชีวิตจากยุคดึกดำบรรพ์กันแน่ในโลกที่สาบสูญไปแล้ว ภาพของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีชีวิตอยู่–ตัวสโลธยักษ์บางชนิดมีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าช้าง แต่ทั้งหมดนั้นก็ได้รับการยืนยันว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว
หากทว่าเป็นช่วงเวลา 20 ปีมาแล้วที่นักสัตวศาสตร์ เดวิดโอเรน(David Oren)ได้ทำการสำรวจเพื่อไขปริศนาของป่าฝนแห่งอเมซอน และเขาเชื่อว่าสายพันธุ์หนึ่งของตัวสโลธยังคงมีชีวิตรอดอยู่ในปัจจุบันนี้เป็นตัวแทนสุดท้ายของสัตว์ยักษ์ยุคก่อนประวัติศาสตร์บนพื้นโลกสโลธเป็นตัวแทนความรุ่งเรืองของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่เคยอาศัยอยู่ในทวีปอเมริกาใต้อเมริกากลาง และอเมริกาเหนือ ซึ่งสูญพันธุ์ไปแล้วในช่วงระหว่าง 4 – 8 พันปีที่ผ่านมาดังนั้นความเป็นไปได้ในการที่เจ้าสโลธยักษ์จะยังคงหลงเหลือมีชีวิตรอดอยู่ในดินแดนป่าฝนอเมซอนอันกว้างใหญ่ไพศาล ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหลวไหล
ซึ่งทุกวันนี้มีเพียงสโลธขนาดเล็กที่อาศัยอยู่บนต้นไม้เท่านั้นหลงเหลืออยู่และเป็นที่รู้จักของมนุษย์เราพวกมันถูกพบเห็นได้ทั่วไปในอเมริกาใต้สัตว์ที่เชื่องช้า ขี้เซา และออกหากินเฉพาะเวลากลางคืนเหล่านี้มีขนาดใหญ่ที่สุดก็เพียงสามฟุตเท่านั้นแต่สายพันธุ์ญาติยุคก่อนประวัติศาสตร์ของพวกมัน, “อะรีมาเทเรียม (Arematherium)” กลับมีขนาดใหญ่ได้ถึง 18 ฟุตเลยทีเดียว
ดร. เดวิด เวบบ์ (Dr. David Webb) เป็นศาตราจารย์ทางสัตวศาสตร์และธรณีวิทยาจากมหาวิทยาลัยฟลอริด้าเขาคำนวณว่าหินที่เชิงเขาเก่าแก่แห่งหนึ่งในทวีปอเมริกามีอยู่มาตั้งยุค อีโอซีน (เมื่อ 2 ล้านปีก่อน)สิ่งนี้ช่วยเป็หลักฐานยืนยันถึงแหล่งพักพิงแห่งสุดท้ายของครอบครัวสโลธที่ยังไม่เคยถูกค้นพบมาก่อนสายพันธุ์ อะรีมาเทเรียม ซึ่งหมายถึงสัตว์ที่โดดเดี่ยว
ทีมงานของ ดร. เดวิด เวบบ์ ได้พยายามขุดเอากระดูกเชิงกรานของ สโลธยักษ์อายุ 2 ล้านปีออกมาจากแหล่งขุดแห่งหนึ่งในฟลอริด้าจากการพิสูจน์ ทำให้เราได้ทราบว่า สัตว์ที่เป็นเจ้าของกระดูกเชิงกรานชิ้นนี้เป็นสัตว์กินพืชขนาดใหญ่ ที่มีหัวยาว2 ฟุต ฟันเป็นบล็อคขนาดใหญ่บนขากรรไกรมหึมา มีกระดูกต้นขาขนาดใหญ่ และหางที่ทรงพลังมันสูงถึง 12 ฟุต เป็นหนึ่งในสัตว์ประเภท “เมก้าฟอน่า (Megafauna)” หรือสัตว์ใหญ่ ซึ่งส่วนใหญ่ล้มตายไปเมื่อ8,000 ปีก่อน แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
ในหมู่บ้านอันแสนห่างไกล ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของสมาชิกกลุ่มสุดท้ายของชนเผ่า “คาริโจน่า (Carijona)” ณ ที่แห่งนี้ ตำนานที่เล่นขานกันมาหลายต่อหลายรุ่นเกี่ยวกับสัตว์เหนือธรรมชาติที่พวกเขาเรียกขานกันว่า มาปินกัวรี่เพื่อค้นหาว่า มาปินกัวรี่ นั้นเป็นสโลธยักษ์จริงหรือไม่ ดร. เดอ ซิลวา (Dr. De Silva)จะต้องทำให้ชนเผ่าเหล่านี้ยอมนำทางการสำรวจของเขา แต่หัวหน้าเผ่า – ซาซีม ยังคงไม่ค่อยเต็มใจ เขาพร่ำพูดถึงเรื่องราวของสัตว์กินคนอสุรกายแห่งค่ำคืน และในถ้ำที่มืดมิดจนมองไม่เห็นสิ่งใด
ตำนานอสุรกายที่ไม่สามารถฆ่าได้อาจจะบดบังข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์ที่หนักแน่นเกี่ยวกับตัวสโลธยักษ์ซึ่งมีเกราะลับ นั่นก็คือกระดูกที่ฝังอยู่ในผิวหนังที่เรียกว่า “เดอร์มอล ออสซิเคิ้ลส์ (Dermal Ossicles)”สิ่งหนึ่งที่ทำให้สโลธมีเหมือนกับญาติของมัน–ตัวนิ่ม ก็คือ กระดูกขนาดเล็กที่ฝังอยู่ในผิวหนังเหมือนกับชุดเกราะ ในกรณีของสโลธที่มีเดอร์มอล ออสซิเคิ้ลส์ ถ้าหากว่าใช้ปืนยิงมัน ปืนก็จะโดนเกราะกระดูก และไม่โดนอวัยวะภายในที่สำคัญ เจ้ามาปินกัวรี่นี้ก็คงจะถูกฆ่าได้โดยการยิงที่หัวมากกว่าส่วนอื่น
นักวิทยาศาสตร์ได้ทำการเปรียบเทียบระหว่างตำนาน มาปินกัวรี่ และข้อเท็จจริงเกี่ยวกับ เมกาโลนิค สโลธ(Megalonicked Sloth) : เวลายืนมันจะสูงถึง 7 ฟุต,กระสุนปืนไม่สามารถทำอันตรายมันได้,เท้าหันเข้าหาลำตัวและ ดร. เดอ ซิลวา ก็ยังเชื่อมโยงได้อีกจุดหนึ่ง คาดกันว่า สโลธยุคก่อนประวัติศาสตร์มีต่อมกลิ่นที่ท้อง ซึ่งชาวคาริโจน่าก็บอกว่า มาปินกัวรี่ก็สามารถส่งกลิ่นดึงดูดแมลงซึ่งติดตามร่องรอยของมันเข้าไปในป่า
ถึงจุดนี้ ดร. เดอ ซิลวา เชื่อแล้วว่า มาปินกัวรี่มีตัวตนจริงๆ นอกเหนือจากจินตนาการของชาวคาริโจน่า
(3084)
