ซีลาแคนท์ เป็นหนึ่งในปลาสายพันธุ์เก่าแก่ที่สุดเท่าที่รู้จักในปัจจุบัน ถูกพบเป็นฟอสซิลครั้งแรกในยุคดีโวเนียนตอนกลาง นักวิชาการคาดว่าเป็นปลาดึกดำบรรพ์อาศัยอยู่ในน้ำในช่วงปลายของมหายุคพาลีโอโซอิกและมีโซโซอิก โดยปลาซีลาแคนท์ Latimeria chalumnae ถูกค้นพบในคอโมโรส เคนยา แทนซาเนีย โมซัมบิก มาดากัสการ์ และในอุทยานป่าชุ่มน้ำซิแมงกาลิโส กวาซูลู-นาทัล ในแอฟริกาใต้ ช่วงปี พ.ศ. 2481 ส่วนสายพันธุ์ที่สอง Latimeria menadoensis พบที่เกาะซูลาเวซี อินโดนีเซีย ในปี พ.ศ. 2542
ลักษณะมีครีบเป็นพลูอยู่ที่ทรวงอก ครีบหางแตกออกแยกเป็น 3 พลู มีเกล็ดที่บางกว่าเกล็ดปลาพวกคอสมอยด์ มีอวัยวะพิเศษสำหรับตอบรับทางไฟฟ้าอยู่ทางด้านหน้าของกะโหลกที่อาจจะใช้ช่วยในการตรวจจับเหยื่อ อวัยวะเล็กๆอาจช่วยรักษาสมดุลและค้นหาตำแหน่งจากคลื่นสะท้อน ปลาซีลาแคนท์เป็นปลาที่ไม่มีคุณค่าทางการค้ามักถูกแปรสภาพเป็นวัตถุจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์และการเก็บสะสมส่วนตัว ไม่สามารถนำมาทำอาหารได้ เนื่องจากเนื้อมีความเหนียว มีกลิ่นเหม็นและมีน้ำมันไหลตามเนื้อเยื่อแม้มันจะตายไปแล้วก็ตาม
(7844)
You must be logged in to post a comment.