แว่นตากันแดดเป็นแว่นตาที่ออกแบบมามาเพื่อป้องกันไม่ให้แสงแดดและแสงที่มีพลังงานสูงผ่านเข้ามาสร้างความเสียหายให้กับดวงตา คนส่วนใหญ่พบเจอกับแสงแดดโดยตรงที่มีความสว่างเกินไปในระหว่างการทำกิจกรรมกลางแจ้ง ผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจึงแนะนำแว่นกันแดดเมื่อดวงตาพบเจอกับดวงอาทิตย์ เพื่อปกป้องดวงตาจากรังสีอัลตราไวโอเลต (UV) และแสงสีฟ้าซึ่งอาจทำให้เกิดปัญหาร้ายแรงหลายตา
ในอดีตก่อนที่จะมีแว่นกันแดดนั้น ชาวเอสกิโม และชาวอินูอิท ได้คิดค้นอุปกรณ์เพื่อใช้สำหรับป้องกันแสงแดดที่สะท้อนกับน้ำแข็ง ซึ่งแรงจนสามารถทำให้ตาบอดได้ โดยสร้างจากกระดูกของวอลรัส หรือแกะสลักจากไม้ และเจาะรูเป็นช่องเล็กๆ ไว้สำหรับมองผ่าน
วิวัฒนาการมาจากการที่จักรพรรดินีโร แห่งอาณาจักรโรมัน ทรงชื่นชอบการทอดพระเนตรการต่อสู้ระหว่างนักสู้และสิงโต ซึ่งเป็นการแสดงเพื่อล่ารางวัลที่ได้รับความนิยมกันในสมัยนั้น โดยพระองค์จะทอดพระเนตรการแสดงกลางแจ้ง ผ่านอัญมณีที่เจียระไนแล้ว คล้ายมรกต เพื่อเป็นการกรองแสงอีกชั้นหนึ่ง
กลางศตวรรษที่ 18 เจมส์ อีสคัฟ ชาวอังกฤษได้ทดลองย้อมสีเลนส์ของแว่นตาด้วยสีฟ้า และสีเขียว โดยเชื่อว่าจะสามารถแก้ไขข้อบกพร่องในการมองเห็นผ่านแสงอาทิตย์ได้ จนกระทั่งปี 1936 เอ็ดวิน เอช แลนด์ เป็นผู้ริเริ่มทดลอง เปลี่ยนเลนส์ของแว่นกันแดด เป็นแผ่นโพลารอยด์ ซึ่งเป็นแผ่นกรองแสงแบบโปร่งใส
การพัฒนาแว่นตากันแดดเริ่มต้นขึ้นในช่วงต้น 1900 เพราะแว่นตาเป็นที่แพร่หลายในหมู่ดาราทั่วโลก เพราะมันสามารถป้องกันแสงจากแฟลชที่มากับกล้องของบรรดาสื่อต่างๆ ตั้งแต่ปี 1940 แว่นตากันแดดได้รับความนิยมเป็นแฟชั่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนชายหาด
(339)
